انتقاد از لباس زنان سیاست‌مدار به موزه رفت

 آکاایران به نقل از مدآنلاین : میریام گونزالس دورانتز (Miriam González Durántez) همسر نیک کلگ، معاون نخست وزیر انگلستان، پیش از این به دلیل نحوه پوشش لباس‌هایش مورد قضاوت قرار گرفته است، اما آن دوران دیگر سپری شده و لباس چشم‌گیر قرمز رنگ او که در کنفرانس لیبرال دموکرات‌ها در سال گذشته به تن کرده بود هم اکنون در نمایشگاه موزه طرح‌های نوین با عنوان «قدرت مد زنان» به نمایش گذاشته شده است.

 اکونومیست نوشت:یکی از تفاوت‌های موجود میان موج جدید فمینیسم و موج‌های پیشین این است که فمینیست‌ها دیگر به نحوه و چگونگی پوشش زنان اهمیت نمی‌دهند. دیگر آن روزهایی که فمینیست بودن به معنای تنفر از مد و آتش زدن لباس بود بسیار گذشته است. این امراز نگاه یک زن، جای بسی خوشحالی دارد. در واقع، از زمانی که فمینیسم به سمت مباحثی نظیر آزادی زنان در تصمیم‌گیری‌های زندگی سوق داده شده است، زنان دیگر هر لباسی که بخواهند (ساده، رنگارنگ، گشاد،باریک، مد یا غیر مد) بر تن می‌کنند و این با مفهوم آزادی در زندگی هماهنگی کامل دارد. 

وقتی صحبت از لباس و نحوه پوشش است، انگشت گذاشتن بر این نکته که کدام پوشش از نظر جنسیتی تبعیض‌آمیز است، کاری مشکل و کمی ناعادلانه به نظر می‌رسد، زیرا اولین برداشت زنان و مردان اغلب از چگونگی ظاهر و پوشش سرچشمه می‌گیرد. نظراتی نظیر پوشیدن لباس کوتاه به منظور موفقیت بیشتر نیز کاملا تبعیض‌آمیز است. اما اگر یک تاجر یا سیاستمدار زن در جلسه‌ای کفش یا لباس زرق و برق‌داری بر تن کند، مردم و رسانه‌ها  به سرعت در قبال آن موضع‌گیری می‌کنند، آیا دلیل این امر آن نیست که فرد مورد نظر یک زن است؟ آیا این اتفاق در مورد یک مرد اگر در جلسه‌ای لباس یا کفش چشمگیری به تن کند نیز روی خواهد داد؟

مطالب بسیاری در رابطه با زنان در پست‌های قدرتمند و قضاوت در رابطه با نحوه پوشش آنها نوشته شده است (جنجال‌های بیهوده رسانه‌ای در رابطه با وزیران زن  به عنوان مدل بیشتر یادآور این نکته است که از دهه شصت میلادی تاکنون تغییرات اندکی صورت گرفته است). با همه این حرف‌ها هم اکنون زنان بسیاری در بالاترین پست‌های سیاسی فعالیت می‌کنند (از کریستین لاگارد تا مرکل و از کلینتون تا دیلما روسف) و به ندرت در مورد نحوه پوشش آنها قضاوتی صورت می‌گیرد. این مثال در دنیای تجارت نیز صدق می‌کند، هیچ کس به عنوان مثال در رابطه با مدیران آن‌چنانی شرکت‌هایی مثل ایزی جت (easyJet)، مورگان استنلی (Morgan Stanley) یا اعضای شورای مد بریتانیا و آنچه که می‌پوشند قضاوتی نمی‌کند.

پس دلیل قضاوت و انتقاد شاید بیشتر به  در معرض دید بودن افراد ارتباط داشته باشد: هر چه زنان در پست‌های سیاسی شناخته‌تر شده هستند، بیشتر در رابطه با آنچه انجام می‌دهند و کمتر در رابطه با نحوه پوشش مورد قضاوت قرار می‌گیرند. مثال دیگری در این رابطه می توان به «کمپین بانوان الهام بخش» در سال گذشته که هدف آن معرفی دختران نمونه مدارس دولتی به عنوان الگو در سطح جامعه بود اشاره کرد، در آنجا نیز تصور اغلب دختران این بود که می‌بایست میان «مد» و «مغز یا ذکاوت هوشی» یکی را انتخاب کنند و تفکر برخی این بود که موضوعات مشکلی از قبیل ریاضیات یا فیزیک برای دخترانی که طرفدار مد هستند ساخته نشده است.

با این حال، یک سال پس از راه‌اندازی این کمپین، بیشتر دخترانی که با آنها گفت‌وگو شده است، هم به خوبی به موضوعات علمی اشراف داشته‌اند و هم به خوبی می‌دانستند که متخصصان علمی نیز می‌توانند هر چه که دوست دارند از نظر پوشش انتخاب کنند. این موضوع که دختران می‌توانند موارد بسیاری از زنان موفق در دنیای مد را مشاهده کنند و از آنها و موفقیت‌های آنها الهام بگیرند جای بسی خوشحالی است. 

در انگلستان به تنهایی، مد یک تجارت 26 میلیارد پوندی است، در نتیجه فرصت‌های شغلی بسیاری برای دختران و پسران مهیا است. به همین دلیل است که بخشی از کمپین «بانوان الهام بخش» با همکاری مجله ووگ (Vogue) برگزار می‌شود و امید آن می‌رود که دختران با طیف وسیعی از مشاغل نظیر طراحی، مدیر اجرایی، ویراستاری، آرایشگری، گریم و عکاسی و مانند این‌ها آشنا شوند و دریابند که با تلاش و کار مداوم می‌توان به قله موفقیت در هر شغلی دست یافت. 

تعداد زیادی از دخترانی که در کمپین بانوان الهام بخش شرکت کرده بودند در پاسخ به این پرسش که فرد الهامبخش آنها در زندگی چه کسی است، نام بیانسه (Beyoncé)  را بارها تکرار کرده‌اند و وقتی دلیل این امر را جویا می‌شویم، پاسخی که شنیده می‌شود این است: «زیرا او خواننده بزرگی است و از راه تلاش و زحمت بسیار به موفقیت رسیده است». باید اذعان کرد که نسل جدید مسائل را با دقت و وضوح بیشتری نسبت به نسل گذشته دنبال می‌کنند و این امر بسیار امیدوارکننده است.

مترجم: هومن باوریان