نقش مدرسه، نقش مدرسه در رشد و تکامل دانش آموزان

در این بخش از سایت آکاایران مطالبی در مورد نقش تربیتی مدرسه را برای شما آماده کرده ایم ، امیدواریم که مورد توجه شما قرار گیرد.

آکاایران: مدرسه موسسه ای اجتماعی است که یک دانش آموز در سطوح متعدد اجتماعی، اقتصادی، هوشی و سنی با دیگر دانش آموزان و افراد برخورد کرده و ضمن هماهنگی خود را به سلاح علم مجهز نموده و در کنار آن صفات لازم تکاملی را نیز به تدریج می آموزد...

نقش مدرسه

مدرسه از مهم ترین نهادهاى اجتماعى، تربیتى و آموزشى و اصلى ترین رکن تعلیم و تربیت است که به منظور تربیت صحیح دانش آموزان در ابعاد دینى، اخلاقى، علمى، آموزشى، اجتماعى و کشف استعدادها و هدایت رشد متوازن روحى و معنوى و جسمانى آنان براساس اهداف مصوب دوره هاى تحصیلى و برابر ضوابط و دستورالعمل هاى وزارت آموزش و پرورش تأسیس و اداره مى شود. انتقال ارزش هاى اساسى جامعه در کانون اصلى توجه نظام آموزشى قرار دارد، به گونه اى که مدرسه دانش آموزان را متعهد مى سازد ارزش هاى جامعه را درونى سازند.

آکاایران: در مدارس، آموزش ارزش ها در لابه لاى دروس گوناگون صورت مى گیرد و کارایى تعلیم ارزش ها در هر درس، به میزان درک معلم از اهداف موردنظر در آن درس بستگى دارد. معلم با شناخت امکانات، به تجهیز محیط آموزشى مى پردازد و با شناخت علایق و توانایى شاگردان، آنان را در جهت صحیح یادگیرى هدایت مى کند؛ چراکه موفقیت در مدارس مستلزم آن است که معلمان عقاید دیگران را بپذیرند. نظام آموزش و پرورش از طریق روش هایى که در امر تدریس به کار مى گیرد ارزش ها و برداشت هاى خاصى را در ذهن دانش آموزان جاى مى دهد و در روند تبیین ارزش ها، همسالان از طریق کنش متقابل، نقش مهمى ایفا مى کنند، به گونه اى که نظام هاى آموزشى در دنیا تلاش مى کنند از توانایى هاى منابع انسانى خود سود ببرد.

فضای فیزیکی روانی و آموزشی مدرسه از جمله مسایلی است که می تواند بازتاب مهم و قابل توجهی بر ساختار رشد و تکامل ذهنی و فکری و نیز خلاقیت و سلامت روان دانش آموزان داشته باشد و به عنوان زیربنایی از بنیادهای حرکت اجتماعی فردای دانش آموزان مورد نظر قرار گیرد بنابراین دانش آموزان برای برقراری تعادل، کارهایی را انجام می دهند که به آن مکانیزم های دفاعی می گویند. این مکانیزم ها عبارت اند از: گوشه گیری، توجیه، عقب نشینی و دلیل تراشی و ... که در میان دانش آموزان بسیار دیده می شود. چون اکتسابات و دریافت های تجربی در این مرحله از زندگی سهم مهمی در ساختار شخصیت آینده دانش آموزان خواهد داشت. اگر آنها در این مکان و زمان به طریق مناسبی پرورش یابند و تعلیم ببینند و استعدادهای بالقوه خود را در محیط مدرسه بشناسند و یا درواقع به آنها شناسانده شود و به درک موفقیت هایی نیز نایل آیند و در جهت مثبت پیش روند حرکتی مطلوب و رو به کمال خواهند داشت. اگر دانش آموزی در زمینه های یادگیری، انس و الفت با دیگران و هم کلاس ها و خلاقیت هایی که باید او را مورد توجه معلمان قرار دهد تلاش کند یا در جهت منفی سوق داده شود انعکاس آن بر جریان زندگی آینده اش نیز سایه افکن خواهد شد.
دانش آموزان در مدرسه به طور مستقل و بدون واسطه مداخلات احساسی والدین به کسب تجربه و مهارت و آموزش می پردازند و بیشتر در کنار هم سالان خود در جهت تکامل قرار می گیرند.

مهارت برقراری ارتباط با دیگران در جریان بازی و مسابقات ورزشی یا دیگر حرکات دسته جمعی از جمله دستاوردهای مدرسه برای آنها خواهد بود و به عبارت خلاصه تر در سنین ۶ تا ۱۲ سالگی دانش آموز باید روش جهت یابی مثبتی در زمینه های شناخت توان فکری و جسمی خودش، جامعه اش، وضع اقتصاد خانواده اش و ... را به دست آورد.
در مدرسه دانش آموز علاوه بر بهره مندی از برنامه های درسی و شناخت علمی، اجتماعی و مهارت یابی در زمینه های فیزیکی قادر خواهد شد تا نسبت به کوششی که برای زندگی فردایش لازم است مسایلی را فراگیرد و تسلط تدریجی وی در این زمینه ها افق دید آموزشی و درک و فهمش را وسیع تر کرده به طوری که او را در یادگیری مطالب درسی و بهداشتی، خلاقیت و هنر یاری خواهد داد. سال های اول مدرسه زمینه ساز رشد اجتماعی دانش آموز برای عضویت در گروه های متعدد دبستان است و این خود می تواند عاملی برای آموزش، تفکر انتقادی، قضاوت براساس دلیل، حس تعاون و قبول عضویت در گروه باشد که حاصل شکل گیری این مسایل ایجاد و گسترش حس اعتماد به نفس، خودشناسی، خویشتن داری و احساس مسوولیت نسبت به قوانین و حقوق دیگران خواهد شد.
دانش آموزان باید محل و فرصتی برای خودآزمایی و کسب پیروزی داشته باشند تا بتوانند استعدادهای خویش را در مکان و زمان مناسب به کمک تجربه شکوفا سازند و نتایج آن را ارزیابی کنند که مناسب ترین این محل ها و فرصت ها، مدرسه و سال های اول دبستان است.

● تربیت اجتماعی و توسعه فرهنگی و اجتماعی
برای این که تعلیم و تربیت از چارچوب محدود مدرسه خارج شود و کارکرد اجتماعی آن در پهنه توسعه اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی جامعه روشن شود، باید تربیت اجتماعی سرلوحه روش ها و آموزش و پرورش قرار گیرد.
دانشآموزان باید با محیط خود سازگار گردند و چنین تحولی مستلزم اتخاذ روش های تربیتی و تغییر در محتویات برنامه های آموزش و پرورش است.
مدرسه به تنهایی یکی از وسایل تربیت فرد است و کار آن باید با تاثیر عوامل اجتماعی و نهادهای مرتبط با اجتماعی شدن فرد (خانواده، گروه، رسانه ها و...) تکمیل شود. 
ضمن تعلیم کودکان در مدارس، باید اشکال دیگر آموزش مانند مبارزه با بی سوادی، ترویج کشاورزی، شرکت در تعاونی ها، آشنایی با تکنولوژی و علوم و فنون جدید و... نیز وجود داشته باشند تا از این طریق، زمینه های تربیت اجتماعی از تمام جهات گسترش یابد. 

گردآوری: بخش خانواده آکاایران